tag:blogger.com,1999:blog-6413004986212989922024-02-19T06:52:51.500+01:00Tokio Ya No Me QuiereEste é un blog para compartir paranoias, pensamentos, dúbidas que atañen á nosa idade, cousas alegres e tamén tristes. Foi creado nunha etapa complexa (xa sabedes vós cal) para axudarnos mutuamente, todos aportando pensamentos e reflexións. Onde compartir, ademais, música, cine, literatura... En fin, é o blog que vos prometín.Unknownnoreply@blogger.comBlogger176125tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-82574000576376772672013-01-21T23:54:00.000+01:002013-01-21T23:54:12.800+01:00*En Pedra sen Peso*.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ6Aj4zPVN5pBm5TFmjcyhpUqlf9bGXYjoq3Bkjd9aLrssRVB_KedR7jX5m9ZNsb-olD4FFM9dfYagWf-PjZFMNM7NDX3hiHjMCdOmPITcB-380S6a79PIzfSh_doqku5vRL6wExXHpS4s/s1600/robert-adams-i.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: justify;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ6Aj4zPVN5pBm5TFmjcyhpUqlf9bGXYjoq3Bkjd9aLrssRVB_KedR7jX5m9ZNsb-olD4FFM9dfYagWf-PjZFMNM7NDX3hiHjMCdOmPITcB-380S6a79PIzfSh_doqku5vRL6wExXHpS4s/s320/robert-adams-i.jpg" width="319" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Debo odiarte. </div>
<br />
<br />
Debo odiarte porque me fixeches sentir todas aquelas emocións que agora son incapaz de volver experimentar.<br />
Debo odiarte porque as rexeitaches fundíndome nun buraco cada vez máis escuro, máis frío e máis fondo.<br />
Debo odiarte porque recolliches a equipaxe con bágoas ingrávidas e me dixeches adeus sen pedirme permiso, deixándome soa naquela escuridade.<br />
Debo odiarte porque fixeches de min un autómata que como can sen dono busca amor en seres de cidade que só poden ofrecer crueldade e hipocresía.<br />
<br />
Sinto medo a sentirme sola.<br />
E a miña man, sempre alzada, busca en todo este baleiro encontrar alguén que me auxilie. Que espante o frío do fondo da miña cama. Que acaricie a pel que ti substituías por outra pel doadamente cada fin de semana.<br />
<br />
E neste recuncho estrano e dolorido, gris, pétreo e metálico; afogado na vanidade, sinto perderme empuxada polo tempo que transcorre. Que converte pouco a pouco o meu corazón en pedra sen peso que non vale nada. Que se vende barato.Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-89761517383879279752013-01-12T19:45:00.002+01:002013-01-12T19:45:56.725+01:00*Cinco Horas de Enlace a París*Apareciches na noite e todavía non sei se é soño ou pesadelo;<br />
e na aparición cruzaches as pernas tal filosófo sentando cátedra.<br />
Aquelas mesmas que todo eran óso.<br />
E falabas polos mesmos beizos que me fan despexar calquera dúbida<br />
sobre as teorías asentadas sobre a bisexualidade humana.<br />
E as verbas que se repetían como caixa de música desgastada<br />
discorrían de un a outro dos meus oídos sen deixar pegada.<br />
E aquela escultura apolínea- da que todavía coñecía cada milímetro cadrado-<br />
desintegrábase grao a grao en pó de mármore ante min.<br />
E os puntos fracos quedaban agora expostos tal chagas sagradas<br />
e eu observábate sentada alonxar máis e máis<br />
dentro da miña cociña para xente solitaria.<br />
<br />
E decateime ó fin que o teu voo despegara xa moito antes da hora prevista.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-8559827501416113542012-11-18T00:43:00.000+01:002012-11-18T00:43:09.623+01:00*Ser a túa Christina*<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Gy9Pt-B6v5HG7H6F-3ASqXqPk6GwC97DwY0bgC6c2fOBHKOchd9QNA3OvbaFa3-fya_vnT69UeqLhEtbqVMlM5xtydj2csNtzqYU8ZyhD0MhYvS1qjKV__za5eCg3AVwJP43AQvWelGp/s1600/el-manifiesto-desastre.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Gy9Pt-B6v5HG7H6F-3ASqXqPk6GwC97DwY0bgC6c2fOBHKOchd9QNA3OvbaFa3-fya_vnT69UeqLhEtbqVMlM5xtydj2csNtzqYU8ZyhD0MhYvS1qjKV__za5eCg3AVwJP43AQvWelGp/s320/el-manifiesto-desastre.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Un romántico decimonónico, un flaneur desubicado, un
boudelaire sin albatros, un dandy posmoderno.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Unha alma ferida profundamente que se espide de tal forma </div>
<div class="MsoNormal">
que resulta embarazoso para o oído do receptor. </div>
<div class="MsoNormal">
Sentencias que son como latigazos, arañazos profundos.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Un valiente que redacta un manifesto do desastre real e é
capaz de cantalo;</div>
<div class="MsoNormal">
de contalo a quen o queira escoitar.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Líricas que fan que recoñezas traxedias propias nas alleas
facéndote cuestionar se todos e cada un dos problemas humanos, non serán no fondo
sempre os mesmos.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
A soidade, o desamor, a traxedia, o que nunca se conseguirá, o fracaso, a incompresión, a fraxilidade, a morte. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
A beleza. </div>
<br />
<br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-88323697899973887692012-08-15T21:46:00.003+02:002012-08-15T21:47:28.669+02:00*Go To See The Sun*<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqNUbyi-2_rzDlOGP0Fy3vWYRsjZiayGL7sQaUVI64w34tQUuS_9zSyrqB7Ww1m-63KG4pCAX6fLY4_Ur9L7AcY1wUqioAJCnzZ6I4Whuhqmw5CQKe937LYig0hDUY2vFrKnxvQZ2osNPy/s1600/sun-beach-studio-appts.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqNUbyi-2_rzDlOGP0Fy3vWYRsjZiayGL7sQaUVI64w34tQUuS_9zSyrqB7Ww1m-63KG4pCAX6fLY4_Ur9L7AcY1wUqioAJCnzZ6I4Whuhqmw5CQKe937LYig0hDUY2vFrKnxvQZ2osNPy/s400/sun-beach-studio-appts.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
Vaiamos ver o sol.<br />
Esta calor afógame de forma intensa na soidade de asfalto.<br />
Ven comigo e collámonos das mans.<br />
Só podo pensar en ti e en como brillarían as perlas de suor esbarando pola fronte.<br />
Só podo pensar en ti coa miña pel. Maldita calor e malditas perlas de suor.<br />
Déixame acompañarte e cólleme da man.<br />
Que esta calor nos afogue ós dous mentras establecemos unha festividade para nós.<br />
Vaiamos ver o sol.Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-5880435359322300982012-07-31T11:54:00.002+02:002012-07-31T11:55:44.249+02:00*Driving Me Mad ou o Estado da Lonxanía*<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpLD-Fse74WZg_A2kuOhKYyzONWsHJtpgI8Ab8RhcQasbBPIM1o6Ap6m8mI3naaSDqMs6bGimizMdV0atb_aQyYWbZy4Hoo8cd33mn9eboM3uqH_XqvlbYU_b17myCRL3SwhyphenhyphenAKoMKvKX6/s1600/20090820164433_large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpLD-Fse74WZg_A2kuOhKYyzONWsHJtpgI8Ab8RhcQasbBPIM1o6Ap6m8mI3naaSDqMs6bGimizMdV0atb_aQyYWbZy4Hoo8cd33mn9eboM3uqH_XqvlbYU_b17myCRL3SwhyphenhyphenAKoMKvKX6/s320/20090820164433_large.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Non podía deixar de pensar nunha panxea. Un fragmento adherido que se separa e flota alonxándose cada vez máis de aquí, máis de min.<br />
Como unha parte do meu corpo, atrofiada por non usala pero da que non podes prescindir. <br />
<br />
Un peso que se alixeira.<br />
Unha bágoa que seca.<br />
Unha ferida que pecha.<br />
<br />
Saberte lonxe. Deixar de imaxinarte e que me aloumiñes polas noites con dedos estranos.<br />
Saberte lonxe como cadro que fica ó fin rematado. Como á quebrada coa que voar alto.<br />
Saberte lonxe e así como a pedra levanta muros e o ferro, torres así a lonxanía nos irá enterrando en vida.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-78827827881861917532012-03-14T22:38:00.004+01:002012-03-14T23:02:07.351+01:00*Luz Mediterránea*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF2Yh-Z4aDKuOwqGIrsc4Vx4GRouWIqC8aoJjG0AF_sarzWMtatCGaXwdWaf8vTLzADmCblYNqOzxfV7NPJc7-Pg1JFOggLTfzfu6FZOPNC5Fr_CUSQUpE4gmO9iRNPt_rtvyq8if0EXnd/s1600/Passeig-Del-Born1.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF2Yh-Z4aDKuOwqGIrsc4Vx4GRouWIqC8aoJjG0AF_sarzWMtatCGaXwdWaf8vTLzADmCblYNqOzxfV7NPJc7-Pg1JFOggLTfzfu6FZOPNC5Fr_CUSQUpE4gmO9iRNPt_rtvyq8if0EXnd/s400/Passeig-Del-Born1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5719875130507019154" /></a><div>Por onde comezar? Son das persoas que defende a tese de que, xeralmente, todo o mellor que se pode crear, que nace como unha necesidade, sae doadamente da dor, do escuro, do difícil... Polo menos, o máis fermoso. Pero agora, dende a miña habitación anclada nunha das partes máis fermosas dunha das máis fermosas cidades do vello continente, sinto a necesidade clamorosa de escribir sobre o que estou a vivir. De noite, coa ventá aberta inunda o cuarto unha temperatura idílica. Pero é sobre os sons sobre o que desexo falar. Porque Barcelona é, sobre todo, unha cidade para vivir. Lonxe, moi lonxe, do tópico da grande cidade gris, urbana e contaminada, esta ábresa á luz, ó mar, á feliciade. E noto como todos e cada un dos seus cidadáns toman conciencia da cidade que habitan. Que a pesares de poder estar aquí aínda que sexa casualmente, son conscientes de onde viven, e disfrútana. Por iso, camiñar poals súas rúas exhala felicidade que se reflexa nos rostros e actitudes de todos os decoñecidos -milleiros- cos que diariamente me cruzo. "É a luz" -digo sempre acerca disto. Como un cadro impresionista. É a luz mediterránea que se cola dentro de todos e cada un, que ilumina os seus rostros nas saídas das bocas de metro, que nutre as almas. As rúas anchas abrázante loitando contra a exclusión aínda nas zonas poboadas de tendas ás que nin siquera te atreves a entrar. E dende a mañá ata a noite, músicas diferentes soan en todos os lugares: clásica esperando o metro, ambiental na escola, indie colándose pola ventá ó espertar... Tendas monotemáticas que van dende as de maxia ata as de máscaras ou de esferas terráqueas. E cada detalle nos centos de rúas laberínticas do casco antigo describen mundos en si mesmos. E de novo a luz, e o mar, as bicicletas, os cans, os escapartes, os graffities e as galerías de arte, os museos, as tendas vintage e os mercadillos de libros antigos. E a luz de novo, a mestura de idiomas que se fusionan no aire, igual que a das idades e nacionalidades nas beirarrúas.</div><div><br /></div><div>O outro día merquei unha postal onde se distinguía, baixo dos brillos nacarados, o parque do Tibidabo. A postal rezaba: "Barcelona is a playground".</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-59477439340324961672012-02-07T23:03:00.002+01:002012-02-07T23:08:14.046+01:00*Bonecas de Papel*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDpQCfBfSdIBHbzIpcPYrzFh8RAcWsKFe9BAWj_M_kavuXweswazzPO4EEQ8sX_Vvspa2je8cjgybQjDpNHLahmglfHgUpr_bumuL0Jia3xUOaV54H67Oj2AVdwp0P5qTRcybfHZOhUTeq/s1600/photo.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDpQCfBfSdIBHbzIpcPYrzFh8RAcWsKFe9BAWj_M_kavuXweswazzPO4EEQ8sX_Vvspa2je8cjgybQjDpNHLahmglfHgUpr_bumuL0Jia3xUOaV54H67Oj2AVdwp0P5qTRcybfHZOhUTeq/s400/photo.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5706518038519932338" /></a>Albergo un montón de libretas diferentes. Encántame as libretas. Teño libretas pequenas, grandes, gordas, de tapas brandas, que pechan con imán lateral, decoradas, lisas, en formato bloc... Pero teño unha moi especial polo seu contido. Na tapa aparece unha fermosa boneta feita con trazos sinxelos sobre dun fondo raiado. Ós pés dela pon: "muñecas de papel". Agora co paso do tempo, non resulta outra cousa senón irónico en extremo. É como se estivese predestinada a recoller o que alí se ía a escribir. Como se me estivese a describir a min. Resulta que esta libreta foi usada a modo de diario monotemático sobre unha relación que mantiven. Pódese dicir que foi o meu "primeiro amor", como o que venden as películas de adolescentes preuniversitarios americanas, aínda que cronolóxicamente esta afirmación non sexa a correcta, pois sí houbo outros antes. Pero debo admitir que nunca quixera tanto nunca. Querer ata que doe, ata que sangra, ata que te ata. Foi a fusión perfecta de dor e amor que da como resultado "sometemento". E toda esta historia está recollida naquela libreta, como unha especie de novela ten o seu comezo, o seu nudo e o seu desenlace.<br /><br />Comeza co inicio da relación, describindo os novos e intensos sentimentos, o descubrimento do pracer. Certas matizacións van minando a trama: non todo é tan perfecto como a narradora pretender contar - ás veces, o subconsciente traiciónanos-.<br /><br />Logo o nudo: as cousas complícanse. Certa bipolaridade por parte do personaxe masculino desestabilizan a protagonista. Ela chora sen dicirllo e pon por escrito os mensaxes de texto que el lle mandara tempo antes onde admitía querela, pero sen utilizar tal verbo (<i>"La verdadera declaración, la que no se dice: siente mucho y habla poco"</i>), para conservar del así a imaxe que ela tiña. As cousas tórcense ata partir.<br /><br />E finalmente, o desenlace. Cada parte desta última do relato inicia coa data do escrito, como un diario. As datas coindiden coas sesións psicolóxicas as que asiste a protagonista durante un ano. A través delas, anotadas en forma de sentencias aclaratorias precedidas de guións, o lector invirte todo o relato dende o comezo, facendo unha relectura de todo o anterior.<br /><br />Todos os textos desta libreta están escritos a pluma. Co paso dos anos o papel foina absorvendo como pretendendo liberarme deste peso, dixerindo el só os recordos amargos, secándome as bágoas... As letras van desaparecendo como desaparecen as feridas ó curar. Como desaparecen os sentimentos co paso do tempo. Como desaparece a ilusión segundo vas envellecendo.Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-80076336585488663372012-02-02T12:28:00.006+01:002012-02-04T01:20:52.846+01:00*Narcisimo apolillado*Non se debe beber con rencor, pero pódese escribir con rencor.<div><br /><div>Escribir é a mellor saída de escape e sempre é a opción máis barata fronte a un psicólogo. </div><div><br /></div><div>Eu son unha posmoderna que le a Carlos Pardo pero non ten facebook. E dende aquí e humildemente lanzo unha pregunta a este respeto: é que xa non resultan atractivos os segredos nunha persoa? É preciso que todo o mundo coñeza cómo che queda o hortero birrete da licenciatura que todavía non lograches sacar? Que te vexan ebrio, drogado, ausente, contento, triste, bailando, correndo, posando, sin camiseta, con camiseta, na boda do colega que no fondo odias dende fai anos, coas sobriñas, cos tíos de Venezuela, descalzo, na praia, nun río,...? É preciso que sepan o que comes, o que ves, o que escoitas? Que sepan das túas vacacións, da casa, do teu can, da última persoa coa que te deitaches, do teu recente corte de pelo, das fotos de cando eras cativo, dos dentes que che partiron á saída do pub que tentabas pechar? </div><div>Pero o que resulta todavía máis sangrante son aqueles que colgan toda a súa vida en formato dixital -incluidos autorretratos no baño onde sempre aparece nun segundo plano o rollo de papel hixiénico e/ou WC-, pero cambian o nome. Sustitúen o real por un pseudónimo (frecuentemente nun pseudoinglés) para que só o recoñeza quen el/ela queira. Deduzo, polo tanto, certo avergoñamento cara ese comportamento exhibicionista. Hai, no fondo, certo afán de ocultación. Algo que se acentúa tamén na fotografía de perfil, que tampouco é real, evidentemente. E sen embargo, tantas molestias non serven de nada. O mundo é demasiado pequeno, e o virtual resulta máis pequeno todavía. Por iso, a túa/o teu ex pode verche fotos en estados tan lamentables que farían restar anos de vida a túa nai se lograra conectarse "a tu red social". Pódeas ver e alédase de constatar a quen deixou atrás, compadecéndose tamén en parte, pois a estampa é tan grotesca que promove a compasión. E isto, resulta pouco atractivo. Así, unha soa foto subida sen consentimento pode desmontar o teu alter ego facebookiano no que se tarda en contemplala. A xente prefire descubrir as cousas por sí mesma. Vou romper unha lanza polo tradicional: polas conversas, polas primeiras impresións, pola música que levas no coche, polo libros que tes en casa.</div><div><br /></div><div>Pola miña parte, avogo de novo pola discreción, polo segredo, pola intimidade, por esa parte oculta que nunca mostramos cando acabamos de coñecer a alguén. </div><div>Avogo por exhibir tan só naturalidade: a que só lle mostras a alguén segundo vas confiando nel, proceso que se dilata no tempo. </div><div>Avogo pola beleza das tatuaxes só cando se quitan as roupas.</div></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-90931779074294355232012-01-06T00:26:00.002+01:002012-01-06T00:53:51.059+01:00*Qui Non Se Muore Mai*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFCSc2KGpxjKX2ji0JD3hyWSCT-TKLiK9QUlzJXNVb-AbtCyegdg0vXEIdUQMYF815VhsqYSTRAR83HQfaX-2KIWb0UC8OinOENmp2JpAx-nJSINJ3dNgADqz2QuCUuQzkwS7JEhQWGS8-/s1600/carolineblackwood.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 381px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFCSc2KGpxjKX2ji0JD3hyWSCT-TKLiK9QUlzJXNVb-AbtCyegdg0vXEIdUQMYF815VhsqYSTRAR83HQfaX-2KIWb0UC8OinOENmp2JpAx-nJSINJ3dNgADqz2QuCUuQzkwS7JEhQWGS8-/s400/carolineblackwood.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5694296877588694002" /></a>Eu son a materialización do teu fracaso. Son aquelo ó que culpar, apuntar e cuspir. Eu son os anos que corren e que por ti non pasan. A quen infravalorar, odiar e rexeitar. Son o teu pesadelo á vez que soño húmido frustrado. A táboa impoluta nun día de choiva, o arañazo na porta do teu coche, a chuleta do teu exame, a penosa nota media do teu expediente. Eu son tódolos libros que non liches. A droga que che fai pensar cando a fumas. O cubata de máis, o tropezo nas escaleiras, as bágoas na soidade. Son tódalas túas mentiras e as verdades que sempre ocultaches. Son os amigos que te traicionan, as feridas das túas mans, o espertador tódalas mañás. Son a quen envexar, a quen esquecer e a quen borrar. Eu son o fango que conforma a lagoa na que vas vendo afundir a túa vida cada día.Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-31127720576094268252011-12-12T00:18:00.005+01:002011-12-12T01:05:54.896+01:00*Cadáveres no Armario*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFI-aMZD30aBTjNZDIjQPEuk0RDK1_lif0C-YKNsWkXScxx_TG3L6vhYZgBeBjFUJ5yayJUxwxjupfSkY9QN8yW_UGPM5kAgbRAq6dBcWM8ly01YhVjiy91aO-FNoElXMqaIEAH_9bUBHC/s1600/317026_2442594381548_1152508011_4533774_153214273_n.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFI-aMZD30aBTjNZDIjQPEuk0RDK1_lif0C-YKNsWkXScxx_TG3L6vhYZgBeBjFUJ5yayJUxwxjupfSkY9QN8yW_UGPM5kAgbRAq6dBcWM8ly01YhVjiy91aO-FNoElXMqaIEAH_9bUBHC/s400/317026_2442594381548_1152508011_4533774_153214273_n.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5685024192387202226" /></a>O meu pobo está cheo de cadáveres sen enterrar cuxas pantasmas resucitan os sábados nos que por falta de opcións, se acorda de maneira errónea, salir nel. Son pantasmas que se adhiren ós corpos temperados dos vivos que loitan por seguir camiñando aínda con eles ás costas. Son pantasmas porque os seus corpos seguen latendo no teu armario, porque os seus recordos son moi difíciles de esquecer nun ámbito xeográfico tan reducido. E unha voz ó oído susurra recomendando incrementar a dose de alcohol e tóxicos no teu organismo coa fin de que iso che axude a enterralos. E toda a noite a pasas buscando un sepultureiro que faga por ti o traballo sucio de esconder baixo terra, por fin, a ollada da pantasma que te mira disimuladamente dende a barra. E de súpeto, atópalo. E despregando as pesadas mantas da túa cama dislle que, por favor, o enterre xa. E ti como plañideira enloitada rompes en pranto interno, silencioso e ferinte como aquelas vellas que repetían de memoria as letanías dun cura cando túa avoa, de cativa, te levaba ós enterros nas tardes estivais. E agora o funeral telo ti, aquí, no teu leito e tentas buscar unha ollada cómplice que che diga que efectivamente o enterrador está facendo o seu traballo, pero non a atopas. E miras ó armario. E os cadáveres alí almacenados baten con puños ensangrentados na porta, desexando saír. Buscándote. Á fin, e gracias a un pequeno facho de luz amarela na habitación, atopas a mirada do sepultureiro que saíndo presuroso da cama e abrochando o botón superior do pantalón, comenta: "Eles pertencen aquí. Eres ti a que se debe ir".Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-34210149530771449292011-12-03T01:51:00.003+01:002011-12-03T02:12:52.058+01:00*Think Of You Like Movie Star*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3aTrowTmYN6M_Ibnb3LgJtI8gTFsSgkvcP5EWa6xOlLdtmmjbWlU5PClplPtWuPugXKl9RQG0iGtVLL2X6AENwIWMuLrh9qo1jRN0u6w-yPYUSHpsCEb8BT7puJbg0GLHBOheIJlte22d/s1600/2011030717193814_manhattan_skyline_at_night.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 305px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3aTrowTmYN6M_Ibnb3LgJtI8gTFsSgkvcP5EWa6xOlLdtmmjbWlU5PClplPtWuPugXKl9RQG0iGtVLL2X6AENwIWMuLrh9qo1jRN0u6w-yPYUSHpsCEb8BT7puJbg0GLHBOheIJlte22d/s400/2011030717193814_manhattan_skyline_at_night.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5681702896963157810" /></a>"No hay nadie por la calle"- alcei a miña vista e puiden deducir unha figura feminina no balcón máis alto. "No hay nadie por la calle, Vanesa, no hay nadie por la calle". Cómo, esa figura a quen descoñezo pertence, podía coñecer o meu nome? Era un insulto? Eu non son ninguén? Os cinco grados positivos transformaban o alcol consumido en auga no meu organismo. Sabes o que é sentir que non pertences ó lugar en onde vives? Que todo che queda pequeno? Perdoádeme se peco de vanidade, pero sei que é así: que xa non pertenzo ó lugar onde nacín. E todas esas rúas - que son sempre as mesmas- frías, baleiras, esquecidas e vergoñentas expúlsanme como lava dun Vesubio. Aburrinme de contar as baldosas dos baños que xa me sei de memoria nos únicos tres mesmos antros que poboan este pobo. Non pertenzo aquí. Afirmación que me lembra a canción daquel grupo inglés:<i> I don´t belong here, I don´t belong here</i>... E xa non é por ti, é por min. Sei que a me espera algo grande, algo maior. Todo aquelo que comigo, ti non quixeches compartir. E antes de marchar, sola e autónoma, dirixo a miña ollada por última vez a ventá do teu cuarto. Aquel no que compartimos as sábanas, a suor e a calor e penso que me gustaría poder despedirme de ti e de todo esto se non me houbésedes expulsado na maneira en que o fixestes. Pero xa non, xa non me quedan forzas. Nin ganas.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-37432644579558382232011-11-22T19:19:00.002+01:002011-11-22T19:27:17.537+01:00*Uniformes*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwKW_WcDsL253yf60CUK92Uz_aQxk4AlWAkZAQnZMcRxK_rL1Qz5Xhi1L6v2_ixO-JZBMkhjhDuEB42ecLPI-LXYHF5lc0Ns5HQjTBDWHUXAduiYudb5NGYzSOHz8vg8JEOX-j8wtL5Z5v/s1600/ww2poetry.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 377px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwKW_WcDsL253yf60CUK92Uz_aQxk4AlWAkZAQnZMcRxK_rL1Qz5Xhi1L6v2_ixO-JZBMkhjhDuEB42ecLPI-LXYHF5lc0Ns5HQjTBDWHUXAduiYudb5NGYzSOHz8vg8JEOX-j8wtL5Z5v/s400/ww2poetry.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5677888470673586018" /></a>Caminabas lentamente y apenas vestido por el camino embarrado. Poco a poco intentabas expulsar el frío de tus huesos con los harapientos uniformes de todos los soldados caídos que ibas encontrando: una chaqueta americana, los pantalones ingleses, unas botas alemanas, el abrigo francés...¿Qué importaba? Todos habían perdido la guerra. Y tú también. Ella te esperaba en la minúscula cama en algún cuarto de una casa que no era la suya, con la sábanas milagrosamente calientes a pesar de estar desnuda. Tú sólo podías pensar en el tacto de su piel, en el agua caliente, en besos olvidados y en tu pecho desgarrado. Tratabas de convencerme de que si estirabas tu mano, la podías llegar incluso a tocar. Yo no te creía y empuñaba, con fuerza y odio a la vez, mi fusil. Mi hogar y mi todo quedaban mucho más lejos: las batallas que para ti ahora acababan, para mí no hacían más que empezar, una y otra vez.Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-57927134497315078202011-11-20T13:25:00.006+01:002011-12-12T17:59:28.611+01:00*El oprimido y el opresor*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLVHJXmI9U9pjp4k9Gy3W3Z5h6USrkNzceHCH06x0ruT5G10DSyEqyEIJ5QdOE5KnrPnhfY-BLV8iOEQSrI7vI3pt-UgPCZuGBghlczwe3b-fRaOWMdiTLs_yWOvOdAnFpPs6CKq3bZnea/s1600/time.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 264px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLVHJXmI9U9pjp4k9Gy3W3Z5h6USrkNzceHCH06x0ruT5G10DSyEqyEIJ5QdOE5KnrPnhfY-BLV8iOEQSrI7vI3pt-UgPCZuGBghlczwe3b-fRaOWMdiTLs_yWOvOdAnFpPs6CKq3bZnea/s400/time.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5677146092267303042" /></a><div>Erguía a ollada cara o ceo e as gotas de choiva ían empapando os meus párpados ata obligarme a pechar os ollos. Eu xa o sabía, era o medo que tiña. Que tuven dende sempre: que non me pertenza a min un estado natural de felicidade. De que cando o experimente sexa só algo transitorio. Como broma macabra que me fai desfutar de algo que sei que nunca terei. Agora tento descifrar códigos de conducta, poder achar as claves sobre cómo vivir esto que nos tocou. Preguntas metafísicas extraídas de textos compostos por xente de marcados instintos suicidas. E en parte trátase de escapar de aqueles que escapan, ós que tildamos de cobardes ou inmaduros. Trátase de evitar refuxiarse en comportamentos extraños e adoptados sábados pola noite. Trátase de compartir e esquecer cando a primeira liña de luz pola persiana inaugure un novo día.</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-52478364306516115652011-11-10T19:02:00.004+01:002011-11-11T19:19:38.983+01:00*Supernova*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkCiZYtQrjJx6SekmNjPkbzu6tdgSZzYn-jWupV0kaZsHvAnWIx5-dpCSgbZluxTP68M7PDpI72l6CWTug8ivDG-T7ZytTbY479xOSAJWbE17_t76gwZB3FCYmjfLMoOX0MZlbwHs3_keq/s1600/tumblr_luet474N9H1qb5t88o1_500_large.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkCiZYtQrjJx6SekmNjPkbzu6tdgSZzYn-jWupV0kaZsHvAnWIx5-dpCSgbZluxTP68M7PDpI72l6CWTug8ivDG-T7ZytTbY479xOSAJWbE17_t76gwZB3FCYmjfLMoOX0MZlbwHs3_keq/s400/tumblr_luet474N9H1qb5t88o1_500_large.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5673433647921376370" /></a>Lémbraste da bolsa que voa fronte o muro en American Beauty? Os xiros como delicada bailarina acompañada de follas secas. E amarelas. A cámara estática. O branco vulgar... Pois eu só me lembro dos ladrillos que conforman a parede. Case, case, podo dicir cantos son. Estática e esquecida, como perdida entre a néboa e escoitando sen oír as notas do piano que como agullas perforan a miña cabeza baleira de contido, estática, esquecida. Recoñezoo. Foi aquela fotografía iluminada de Jeff Wall a que me lembrou a escena. Escena que á súa vez me recordou ós neóns sobre os que lera aquel domingo de outono entre as que eran as túas mantas. O único que deixaches en casa ó marchar. Bueno, iso e o telescopio que volvín desempoar a pasada semana. Agora tódalas noites miro ó ceo tentado ver supernovas. Xa sei, por certo, o que significa. O nacemento dunha estrela. De outra máis. Resulta que todo se expande, que esto se fai máis grande, cada vez máis rápido. O universo, me refiro. É no que penso mentras ollo a noite polo telescopio que esqueciches, tremendo por mor do frío de novembro. A túa camiseta vella do símbolo mod que usaba para durmir, xa non quenta nas noites de inverno. Non, cando abro a ventá para buscar supernovas. Sexa quizais por iso que nunca as atope.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-89693333944559763422011-11-03T18:46:00.004+01:002011-11-03T19:10:29.618+01:00*Thanks for All and Fuck Off*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ2g-E5pcye7B_As8232rY72yoXT7FD2iqyKtm5iv6WNSG7DUb6mVF6DbyQD4exG5UV9WIrvIcvii9fHcxH-fzwy-nhLWKrA3M9lh7CuZK0uFHeMbUxWRLcz82cI2sBPAgiO6rmzpCOdeg/s1600/6571_c51c_large.jpeg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 238px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ2g-E5pcye7B_As8232rY72yoXT7FD2iqyKtm5iv6WNSG7DUb6mVF6DbyQD4exG5UV9WIrvIcvii9fHcxH-fzwy-nhLWKrA3M9lh7CuZK0uFHeMbUxWRLcz82cI2sBPAgiO6rmzpCOdeg/s400/6571_c51c_large.jpeg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5670833148481175618" /></a>Tokio xa non me quere, nin me quixo nunca. E foi ese o meu gran erro, o meu maior pecado: pensar que sí. Batendo a miña cabeza contra o vidro frío, cuspindo odio contra o metal dourado, tratando de afogarte nun vaso de alcol. Tiven agora que facer un esforzo por tratar de recordarte para poder tirar estas liñas. Culminar así un círculo que trocará, a partires de agora, o formato e a función desta páxina. Unha páxina que non será máis que o reflexo da ledicia que me toca vivir. Os días de paz que só ti fuches quen de roubarme. As bágoas malgastadas e os insultos proferidos. E agora, que estou na situación da que ti xa desfrutas dende fai anos, gustaríame comunicar, a ti e ó señor de gafas tras da mesa: esta porta fica ó fin pechada.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-47014471131878899132011-10-05T23:03:00.004+02:002011-11-03T19:20:57.585+01:00*Bebo Té*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJTpYNupkXpiazk1UGaqW4OOvgzOwxCjdqVKzz8hNTVzHTBz80GAS53mM-mE0iIaghdgDlW6DoxBvHkmO9MRApMKVQWHwietb71SVGq0BAQrQhsR-IFXyY9e8Q4gvOPZmDI0UJNQKYjkyk/s1600/kcl02622.jpeg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 273px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJTpYNupkXpiazk1UGaqW4OOvgzOwxCjdqVKzz8hNTVzHTBz80GAS53mM-mE0iIaghdgDlW6DoxBvHkmO9MRApMKVQWHwietb71SVGq0BAQrQhsR-IFXyY9e8Q4gvOPZmDI0UJNQKYjkyk/s400/kcl02622.jpeg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5670836222550956130" /></a><div style="text-align: left;">Quero pensar en ti.</div><div><div style="text-align: left;">Contaminada e escoitando cancións tristes</div><div style="text-align: left;">que rememoren o meu pasado reciente.</div><div style="text-align: left;">Que me fagan chorar.</div><div>Pero non dou. Xa non. Nin unha soa bágoa.</div><div>Que pasou? Dime. Xa cicatrizou?</div><div><br /></div><div>E agora véxote como unha pantasma</div><div>que resurxe a veces, poucas,</div><div>entre todo o monótono.</div><div>A veces de verdade;</div><div>outras, imaxinándote en corpos que non son o teu.</div><div><br /></div><div>E qué vai ser de ti cando te pense? </div><div>Cando estea lonxe.</div><div>Cando me esqueza de que algún día non te puiden esquecer.</div><div>De que te podería matar.</div><div>De que é triste tatuar o teu rostro en faces alleas.</div><div>Que é triste recrear cada milímetro da túa pel en corpos alleos.</div><div>Aqueles mesmos que se esquecen de min</div><div>cando comeza a facerse de día.</div><div>Que se esquecen de min, igual que ti te esquecías.</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-22520464319997769432011-09-07T22:03:00.010+02:002011-11-03T19:28:48.027+01:00*[In A Big City,] Nothing Hurts, Nothing Hurts*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8w4e65_0WlQgWBp9tS0xZGTQUT-wL8oP1PHRzpk7Kipc9cdjZcE6OI846ILWJrFEgIcWOgaPJj61F9VW-Qpr8poHMxKhVZEW-wt-47bCYN3Zy96OUGTfTN_woatpxBvQ3T2AqiI9syWB4/s1600/Barro_Seco.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8w4e65_0WlQgWBp9tS0xZGTQUT-wL8oP1PHRzpk7Kipc9cdjZcE6OI846ILWJrFEgIcWOgaPJj61F9VW-Qpr8poHMxKhVZEW-wt-47bCYN3Zy96OUGTfTN_woatpxBvQ3T2AqiI9syWB4/s400/Barro_Seco.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5649718098376909058" /></a><div>Vou arrancando do meu corpo como barro seco</div><div>o que queda aquí de ti todavía.</div><div>Ata o mínimo recordo que nos liga.</div><div>Fago esto entre a compasión, o asco e a pena.</div><div>Hai veces nas que me pregunto se sei odiarte.</div><div>De súpeto lembro a flaxelación sufrida.</div><div>E logro verte.</div><div>Como algo do que podo ter réplicas infinitamente mellores.</div><div>Unha sensación que te expulsa da miña vida a patadas.</div><div><br /></div><div>Expulsar. A patadas. Que ironía...</div><div><br /></div><div>Non sei xa que sensación espertas en min...</div><div>E agora, á volta, véxote tan pequeno, </div><div>tan ínfimo, tan patético...</div><div>que creo que cando volva a voltar,</div><div>te desintegrarás pudríndote nun ricón escuro</div><div>dun garito que calificarei de antro.</div><div>Consumíndote en alcol barato.</div><div><br /></div><div>E sinto agora unha liberación tan grande no meu peito:</div><div>como a inmensidade da auga salada;</div><div>como perderse nunha grande cidade;</div><div>como o sentimento sublime do romántico.</div><div><br /></div><div>E o único que desexo agora é rir sonoramente.</div><div>Abrazar todos os corpos que o teu veleno enquistado</div><div>non me permiteu durante tanto tempo.</div><div>Esquecerme de que algún día che permitín degustar o meu tacto.</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-11972729042309098742011-08-31T11:04:00.002+02:002011-08-31T11:08:06.105+02:00*Gloucester Road Tube Station*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho_COsE45e-oszSEgifI9_5FO3NsEpsb1j7R5ZQNOsLR7CgXLMPcdcq_FT8BiQkVmoARi8mXUtru2J12RvSFMHQA_Bbecn60Z3RdZWpcUpozVgwe5tNN1gJrWZ54HQxH1MyGOSmhDRXopS/s1600/2094426830_4422767b8a.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho_COsE45e-oszSEgifI9_5FO3NsEpsb1j7R5ZQNOsLR7CgXLMPcdcq_FT8BiQkVmoARi8mXUtru2J12RvSFMHQA_Bbecn60Z3RdZWpcUpozVgwe5tNN1gJrWZ54HQxH1MyGOSmhDRXopS/s400/2094426830_4422767b8a.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5646944268544615522" /></a><div>A choiva era tan forte que dende a entrada da estación de metro onde tentaba refuxiarme semellaba unha cortina compacta, imposible de atravesar. Como podia ser mediados de agosto? Non existía verán na cidade co clima máis impredecible do mundo... Eu miraba ós paraugas que acertadamente o dono de orixe asiática expoñía fóra da tenda sen portas. E coma min todos os demáis que agardaban a que a situación mellorase- ou non empeorase-. Non o puden evitar. A miña estoica decisión de negarme a mercar paraugas algún íase desmoroando como castelo de naipes. E aguantara así tres semanas! Pensaba nos dez minutos de camiño a escola da mañá seguinte. Nas miñas gafas como o parabrisas dun coche sen limpacristais... E no pelo recén secado a conciencia. Un home, elegante, un inglés puro, de pel branca, buscaba un paraugas diante de min. Non semella convencido por ningún e tomábase o seu tempo. Supoño que todos lle resultarían demasiado baratos- ou de evidente fabricación asiática. Decidín, como boa sureuropea, interrumpir a súa busca e alcancei o único negro que quedaba (de entre os máis económicos). Mequeino e deixei aló o prezo do meu almorzo do día seguinte. Cheguei a casa semiseca e pola mañá, ó soar o depertador, corrín as cortinas. Era unha mañá preciosa, estival, sen ningunha nube. E ó saír metín o paraugas no meu bolso.</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-34116143555140477312011-08-30T21:35:00.003+02:002011-09-07T23:08:29.071+02:00*Expulsándoa Pola Boca*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQgyD0E0e9E1iW2QyWm7bJRahRKCBT6S9bf8Ioa_CEgGZJR7EUOsElHxvJrqxgRhCKUNnMZiMSU8ovrQQkmPELBJwKzDtnoqco6Kn_mFzT7ay0g7pm5lohgScdaBovQFRwAg8q29Zsp0Yk/s1600/kerospan.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 234px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQgyD0E0e9E1iW2QyWm7bJRahRKCBT6S9bf8Ioa_CEgGZJR7EUOsElHxvJrqxgRhCKUNnMZiMSU8ovrQQkmPELBJwKzDtnoqco6Kn_mFzT7ay0g7pm5lohgScdaBovQFRwAg8q29Zsp0Yk/s400/kerospan.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5646736256149931298" /></a><div>Cando camiñaba trabábaselle o pé esquerdo. Sempre. Era doloroso. Non entendía o porqué e culpaba a aquelas botas que lle encantaban de causarlle tal defecto ó camiñar. Comentoullo á súa nai e pronto obtivo a resposta. Só tiña que fixarse na maneira na que camiñaba, díxolle. As súas pernas voltábanse tan ríxidas como as dun atleta en plena competición. Como columnas gregas sostendo un entaboamento marmóreo. Como patas dun cabalo de carreiras a piques de cruzar a meta. Semellaba marcar o asfalto en cada pisada. Era a enerxía que expulsaba, era a elegancia pero era, sobre todo, a seguridade que emanaba, dirixindo a forza cara o chan. Expulsándoa pola boca ó falar...</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-24524130001006511652011-07-25T20:34:00.003+02:002011-11-03T19:56:51.994+01:00*Siguiente*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDCip4e6jKedrSVawUDEDLniRyg5AwTV0VAxe_WG3GQYV58AKNR29yS_VPGQAL4RhCuuPIDZatafVOtgRSqONGlnCIrw-U3_MGHkmHkbmCmJKuiQum3mILFSQxzNrF1xbwgPWn30M9yt3z/s1600/amy_winehouse_lialg-thumb-473x355.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 301px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDCip4e6jKedrSVawUDEDLniRyg5AwTV0VAxe_WG3GQYV58AKNR29yS_VPGQAL4RhCuuPIDZatafVOtgRSqONGlnCIrw-U3_MGHkmHkbmCmJKuiQum3mILFSQxzNrF1xbwgPWn30M9yt3z/s400/amy_winehouse_lialg-thumb-473x355.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5670844770927890802" /></a><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDCip4e6jKedrSVawUDEDLniRyg5AwTV0VAxe_WG3GQYV58AKNR29yS_VPGQAL4RhCuuPIDZatafVOtgRSqONGlnCIrw-U3_MGHkmHkbmCmJKuiQum3mILFSQxzNrF1xbwgPWn30M9yt3z/s1600/amy_winehouse_lialg-thumb-473x355.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"></a><div>Dicías morrer centos de veces antes</div><div>e agora que é a última, non podo deixar de pensar</div><div>nas túas tatuaxes sobre da xa fría pel.</div><div><br /></div><div>E de nada serven ás veces a cidade máis grande, </div><div>as roupas máis preciosas,</div><div>a voz máis fermosa...</div><div>É a incríble, eterna e insaciable insatisfacción humana</div><div>que nos empurra á autodestrucción.</div><div>A que te levou polos camiños máis escuros.</div><div>A que te fixo descender ó negro literal esta vez.</div><div>Esta última vez.</div><div><br /></div><div>Unha voz que se apaga cando pensabamos </div><div>que a xuventude agora é imposible de abatir</div><div>por esquecernos da fraxilidade,</div><div>da importancia da soidade</div><div>e das horas, nas que con sustancias, </div><div>tratamos de esquecernos dela.</div><div>Grande, Amy.</div></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-59973370042616086562011-07-12T11:55:00.009+02:002011-11-03T19:32:22.741+01:00*Tournabilismo*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOwp2g_ck2NWIs0qr3MNJohWRfar6oSybXG7nILyyx9Metmr_DnZxAq0Ot0ok6ZRyvsQ1r_Xml5KoekMz91CtI35gJjVNTwIf2ueKgSBoiQueKMo_BgBhbT01nrysCFwrmr9xVmWMDqEgn/s1600/TPP_Walter-De-Maria.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 309px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOwp2g_ck2NWIs0qr3MNJohWRfar6oSybXG7nILyyx9Metmr_DnZxAq0Ot0ok6ZRyvsQ1r_Xml5KoekMz91CtI35gJjVNTwIf2ueKgSBoiQueKMo_BgBhbT01nrysCFwrmr9xVmWMDqEgn/s400/TPP_Walter-De-Maria.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5628406933982414146" /></a>Bendita bipolaridade que me permite obter un remanso de paz.<div>Bendita bipolaridade que me permite comprobar </div><div>que non estaba tola, que o que rememoraba existiu.</div><div><br /></div><div>Bendita bipolaridade que me aproxima máis a realidade</div><div>que o feito de non padecela.</div><div>Que me axuda a comprobar, con todo o que me doe recoñecer,</div><div>que esta guerra téñoa perdida de antemán</div><div>e que ti a gañarás sempre.</div><div><br /></div><div>Bipolaridade que non é máis que un acto reflexo</div><div>propio dun egoísmo enquistado que fai que escoites</div><div>as miñas chamadas só cando el quere.</div><div><br /></div><div>Bipolaridade que fai que nunca sexa posible borrar </div><div>o teu número máis de un mes.</div><div>Maldita bipolaridade que fará que nunca te entenda.</div><div>Que me fai consciente da realidade.</div><div>Que me afasta máis que nunca.</div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-66870183562154508572011-07-03T22:46:00.004+02:002011-07-05T01:04:37.906+02:00*Úsame Sin Miedo*Ateigada en alcol un domingo pola tarde,<br />cos recordo de acordes de concertos que te marcan por sempre.<br />Sensacións tan fortes que me fan voar ata tres días despois.<br />Non, non podo, non dou: quero contigo.<br />É case desesperación, como un grito silenciado.<br />Algo que me queima tanto, tan por dentro,<br />é só unha puta obsesión...<br />Quero facer cousas contigo,<br />quero quererte sobre todas as cousas.<br />É dor, é recordo, son fluídos.<br />Eres ti e os teus beizos que non dou esquecido.<br />Árdeme a pel e dende sempre, dende aquela<br />-que é dende cando comezo a contar a miña vida-,<br />odio os estíos e os recordos que me traen:<br />os focos, o verde de fumar, os bailes arrítmicos, a cerveza,<br />a tabla, os olores...<br /><br />Só ti me podes me podes dicir cando esto se vai acabar,<br />só ti me podes facer feliz,<br />só ti podes facer que me esqueza de recordar,<br />só ti podes deixar que me apague dunha vez.<br /><br />Rebaixarme, pisarme, odiarme,<br />sentirme así nos extremos.<br />Úsame para sentirme viva,<br />úsame para que te odie,<br />úsame para seguir odiándote cando estea lonxe.<div>E cando estea cerca.</div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-12236235619344068992011-06-21T14:54:00.007+02:002011-06-21T19:47:04.329+02:00*Hay Días en los Que Dices Sexo y te Acuerdas de..."<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjVenby9Ivj4C1EsO35GyYTrLMywR5nfPt_HNuXXIu90w_Vs8j183quHU84zZebGrU7hKAm4SDO6WiKl92yAaS1wt0mPL6xsp4Q_GNlCCbKbP7fLykqZ0mBVesaXxpAPyYQFT3cgDQmDF3/s1600/marilyn-at-mike.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 310px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5620664415669448690" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjVenby9Ivj4C1EsO35GyYTrLMywR5nfPt_HNuXXIu90w_Vs8j183quHU84zZebGrU7hKAm4SDO6WiKl92yAaS1wt0mPL6xsp4Q_GNlCCbKbP7fLykqZ0mBVesaXxpAPyYQFT3cgDQmDF3/s400/marilyn-at-mike.jpg" /></a> Lin este pasado domingo un <a href="http://www.elpais.com/articulo/portada/Sexo/cabeza/elpepusoceps/20110619elpepspor_4/Tes">artigo</a> boísimo de Juan José Millás que comezaba con esta oración repetíndose cada vez que expoñía unha nova idea. Todas versaban sobre qué pensamos cando dicimos "sexo". Unha delas dicía que pensamos en mantis procreando e sendo a femia penetrada, devora a cabeza do macho que segue eyaculando. Afirma o autor que ese é o sexo como Dios manda: cando perdiches a cabeza, como "si cabeza y cópula fueran incompatibles". E estou de acordo porque se da o caso de que o sexo que a min me fai perder a cabeza é aquel que sólo podo practicar cando perdo a cabeza. Porque hoxe, encontros sobrios quedan coxos, son fráxiles... alónxanme dese "sexo sin cabeza". Sego constatando o seu dominio sobre min aínda sabendo ambos que non é máis que un artificio. Resta no meu subconsciente o medo que tiña de facer algo mal, de dicir algo mal e facer que se fora ou que dixera que se acabara. Todavía agora. Adopto un rol de inferioridade que nin me corresponde nin me define aínda tendo toda a materia aprobada e verificada: o narcisismo, o egoísmo, a involución,... Actitudes que me expulsan a patadas e me fan cuestionar se cando nos encontramos adopta el o papel da mantis que devora a miña cabeza. Ou débese máis ben ó darwinismo?A un puro papel primario case animal? Son tan fortes os instintos que logran enterrar a razón? E non é esto senón o que denominamos como "perder a cabeza"?<br /><br />Hai días nos que digo sexo e borro o seu número de teléfono.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-70471413337859678392011-06-10T21:42:00.005+02:002011-06-14T00:22:53.856+02:00*Paint It Black*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV-ujoKvfoYvpdPnnHkr38H_ZNBwoYoOZfPaF0ro1zrWEORljqp6d70xM_MDCZuCBJhv5g5SeCmOnnToZ5xMDes7zP6wCXTa80w8V_cEqg02J8TT82ytj2pnFSdLsSwoc95-aziRxVdJCj/s1600/Malevich_Black_Square_1913.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 376px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV-ujoKvfoYvpdPnnHkr38H_ZNBwoYoOZfPaF0ro1zrWEORljqp6d70xM_MDCZuCBJhv5g5SeCmOnnToZ5xMDes7zP6wCXTa80w8V_cEqg02J8TT82ytj2pnFSdLsSwoc95-aziRxVdJCj/s400/Malevich_Black_Square_1913.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5616682187660463970" /></a><i>Paint it, paint it, paint it</i>...Lémbraste? O local estaba tan anegado en fume como os nosos pulmóns, como as nosas bocas cando o expulsabamos... Contaminados riamos sen saber por que mentras a canción soaba como unha letanía que incitaba a revolvernos por dentro co sorriso conxeado. Trataba de fixar en ti a miña mirada mentras o compás da canción batía forte no meu peito. Eu sentiao porque tiña a cabeza apoiada na parte da parede forrada de madeira. Ás veces escurriase, supoño que buscando o teu ombro. <i>Paint it, paint it, paint it</i>... Seguro que estaba desexando bicarte, que nos estabamos atopando en universos paralelos cos sorrisos conxeados. E cando deixaba de mirar para ti só alcanzaba a ver unha nube de fume, como atmosfera, tinguida da luz amarela das lámparas cónicas sobre das mesas de mármore branco. E eu estaba tan feliz, e nós sentiamonos tan ben. E é tan só unha fracción de segundo no meu recordo: o estribillo, nós e a luz amarela e o fume. E non logro lembrarme do teu rostro: só recordo que ti estabas, ti estabas. <i>Black.</i>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-641300498621298992.post-59544316480707623952011-06-06T18:55:00.006+02:002011-06-06T20:01:13.678+02:00*Digamos Que La Palabra No Es Un Medio Para Ser Feliz*<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfH5Wv4akE5gJbIfaq2S77IdEsakWgXBxiiOnDALdCe0bgYLPZsFkc-rNdcYVhocVWVah4Sk6hPT4trF039dB2AW6n6fvdOF_Ug6-SeG8Lm9vVNoESJOb6YrxWc7FvyCDBKYzG4yaOPKpC/s1600/hopper_sun-empty-room.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 290px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5615159714489681234" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfH5Wv4akE5gJbIfaq2S77IdEsakWgXBxiiOnDALdCe0bgYLPZsFkc-rNdcYVhocVWVah4Sk6hPT4trF039dB2AW6n6fvdOF_Ug6-SeG8Lm9vVNoESJOb6YrxWc7FvyCDBKYzG4yaOPKpC/s400/hopper_sun-empty-room.jpg" /></a> "O bonito era eso dicías,....". Bonito. Largarse.<br />Polo menos agora xa sei que sí les os correos,<br />os mesmos que aseguro, non volverei escribir.<br />Supoño que porque ten que ser así,<br />e todo o que che deba escribir mandareino aquí<br />e volverá a min como retroalimentación.<br />Recoñezo estar asumindo que xa asumín que esto tocou fin.<br />Que xa non me importa que te quedes, que me odies,<br />que me ignores, verte con outra<br />ou que te vistas cando todavía estou desnuda.<br />Recoñezo que me doe recoñecer<br />que recurro ó físico intentando manter<br />eso que nos mantén dalgunha forma unidos todavía.<br />Que podería irme con outro pero que como masoquista<br />acabo índome contigo, facendo como se nunca pasara nada.<br />Como se te acabara de coñecer- que a veces é o que sinto e que<br />ti te encargas de recordarme alertándome de que<br />nunca me permitirás que o faga-.<br />Quizais porque ti tampouco quixeches nunca coñecerme a min,<br />e dame que hoxe todavía menos.<br />Pero aceptoo, igual que aceptei que odiaría desexar cambiarte,<br />que me doe pensar que algún día o intentei enganándome así<br />de que por fin me entenderías,<br />de que falariamos unha mesma lingua.<br />Igual que aceptei que se temos un sino compartido<br />é o de alonxarnos e supoño que<br />por iso volvín caer,<br />porque sei que son poucas xa as oportunidades<br />de que volva suceder.<br />Pecha esa porta xa, dicíame o señor que se sentaba<br />tras desa mesa grande e me deixaba falar anegada en bágoas<br />para despois falar el durante unha hora cada mércores.<br />E pecheina, só que todavía albergo a chave.Unknownnoreply@blogger.com4