*happythankyoumoreplease*

Gordo; delgado; demasiado delgado;

fala demasiado; fala demasiado pouco;

cómo pode levar eses zapatos con ese pantalón?;

cómo pode levar eses zapatos?;

dentadura irregular; cellas espesas; cellas excesivamente depiladas!;

ralla ó lado; moderno, moderno de mierda, "hipermoderno"...

Putos estereotipos.

Estereotipos, estereotipos, estereotipos...

Hai un filme, o que da nome á entrada, que recomendo visualizar.

E sí, é certo que a todos nos gusta a beleza:

supoño que por algún fin se creou toda a arte pre-postmoderna,

que o tópico de que vai por dentro ninguén o cre.

Que é só iso: un tópico.

E son a primeira en recoñecelo, e recoñozo que me perde a beleza.

Pero hoxe no cinema vin as cousas dende outra perspectiva.

Tamén descubrín esta tarde, vendo sola a película,

que despois de todo non hai que ter medo a ser queridos,

que todos temos dereito a ser amados.

Comprobei tamén que non son a única que ten a capacidade de ser atraída por todos os

"niños en cuerpos de hombres de veintinueve años" en kilómetros á redonda.

Non, tamén ocorre en Nova York.

Que era, por certo, o Nova York de Woody Allen,

aquel ó que espero chegar algún día para montarme alí a miña propia película.

Pois iso: More happy(ness), please. Thank you.