*Coloso*

Oxalá me quedasen forzas para dicirche que só tentas autoconvencerte de que o leito é o único que podemos compartir.

Oxalá me quedasen enerxías para volver explicarche que podes confiar en min.

Oxalá me quedasen ganas de que confiases en min.

Pero está todo moi desgastado xa...

Os meus soldados foron desertando case sen darme conta.

Volver a ese espacio os dous, espidos e afogados en alcol,

doume pena porque mentras me identificaba,

mentras volvía recordar todo o que alí pasamos,

estábame alexando e non podía deixar de pensar que xa non pertencía a alí.

Que me sentía como un apátrida.

Porque non me quedan forzas para loitar, case nin para escribir sobre ti.

Ata que descubrín as túas pequenas notas espalladas,

que non son máis que pinceladas lúcidas

remitidas a un comportamento que remodelar.

Ó acabar de lelas xireime para mirarte,

atopeite deitado solo e espido,

e único que alcancei a ver foi un neno;

ou polo menos a alguén que leva máis peso dentro do que lle correspondería.

Pero un peso que queima, unha carga mala

cuxa autoxestión non é a correcta e fai que se manifeste en comportamentos sen sentido

que expulsan da túa vida a persoas que non o merecen.

Destilabas fraxilidade ó ollarte nese estado semi-inconsciente.

Non sei... e agora todo cobra máis sentido, ata as cousas malas,

e resulta de certa forma tráxico pensar que me reconfortou

pensar en onde quedan xa os tempos dos colosos.