*Parábola del Tonto*

"El amor existe" rezaba un escrito de rotulador barato na porta do baño máis sucio de toda a cidade que visitei rememorando encontros furtivos contigo que nunca se lograran producir. Tentando manter o equilibrio, os ollos pechábanseme e sentín sen sentir unha bágoa escorregar pola meixela. Estaba fría. A min, o escrito sonábame a petición.

Todo o que pensaba que se podía producir

nunca se vai chegar a dar.

Xa non podo esperar nada, nin máis tempo.

As miñas verbas, que eran gritos silenciados

chillando dende aquí, non eran máis que o reflexo

dunha inquietude que pesaba por dentro

e que ti nunca quixeches escoitar.

É tarde xa: todo o tempo pasado non serviu de nada.

Agora, sana, penso que foron anos desperdiciados.

Non era eu a que quería ensinar

pero todo o que puiden facer xa o abandonei, xa pasou...

Cambios, cambios a mellor que parten dunha espera absurda...

E foi tan tonto desexar que se produxesen

a sabendas de que nunca se ían dar...

Só, retomo o camiño sola, xa non preciso de compaña

e é algo que non alcanzas de entender:

que a túa presenza non me fai ben.

A soidade é un estado mental:

algo que nunca desexaches solventar,

sen axudar, nunca...

Non hai espacio para a espera xa: toca recoller

e prometer que o "xamáis" se cumplirá.

*Termópilas*

Non pretendo xustificarme pero tento demostrar que me importa...

Ti pregúntasme que por qué o que escribo non se corresponde cos meus actos...

Cuestiono a miña vontade, o meu autocontrol...

e ata flaquean as forzas intelectuais cando el está diante, por qué negalo...

A miña musa tan magnética como maligna,

o que me move a escribir modestos versos:

é igual que unha muller de cabelo ardoroso nun cadro de Munch.

O odio hai veces en que manifesta máis achegamento que calquera outro sentimento,

pero será tan só o pouco que quede o que xenere indiferencia.

E a indiferencia é o peor sentimento que se pode sentir

cara alguén que noutro tempo fuches quen de amar.

Porque a indiferencia non mostra odio,

nin amor, nin interese, nin motivación...

A indiferencia non mostra nada.

Porque no último encontro non me saían as palabras

e compartir sentimentos, desexos ou proxectos,

é moito máis importante que compartir fluídos.

Esto apágase a pasos axigantados e o tempo foi meu grande aliado

neste longo e decadente proceso.

E de tanto falar do final, xa non doe.

E debía de explicarcho, pola visita ó meu refuxio,

e a todos por fallarvos máis dunha vez.

Pero podo dicir, de forma certeira e segura

coma a de un heroe espartano,

que non vos preocupedes por min.

Espartanos!!: .....

*El Origen del Mundo*

O que nos move, o desexo...

Palidecer...

Vulgar e bonito á vez.

Esquecer o teu rostro baixo dunha luz que apenas ocultaba o seu.

A conciencia, o adeus.

Unha nube intoxicada da que antes ambos fumabamos,

e agora xa non.

Tan rápido e sinxelo, unha pegada de por vida que a un marca

e a outros menos...

A soidade, o frío, o rexeitamento....

E de telón de fondo mensaxes de guerra cinematográfica

que fai que as verdades se agochen: os disparos veñen despois...

Que parte do teu peito che doía dende o lonxe?¿?

Din que cando unha parte do corpo se amputa,

pódese seguir sentindo.

Era así o que tiña que ser: tan cerca, tan lexos...

Irreal e próximo á vez.

Unhas palabras que enchen, que conmoven,

que me incitan a contestar e ó que lle debes sumar escuridad.

O que tocaba xa non che pertencía

e a miña cabeza volvía ser miña.

Un adeus parco, un sorriso velado,

todo de novo experimentado.

*Marzo*

O teu desembarco na oriunda illa dun fero mar:

ti pensando que estabas solo e eu preguntándome

se non serías capaz de escoitar os latexos do meu enfermo corazón

que brincando no peito, estaba a piques de delatarme.

As bágoas esbarando polo rostro cuberto de

partículas de areas apegadas debido á súor.

As mans tremían igual ca follas de outono:

comezo a relatar...

Unha oda á encarnizada loita interna.

A abundancia de cine bélico últimamente consumido

faime ver que todo os problemas que nos aflixen non son reais.

E botar de menos ser unha persoa que olle o mundo

cos pés sobre da terra, porque eu son incapaz.

Soterrada no meu leito escoito voces de discusións de amor-odio

eternamente repetidas, e plaños.

E non boto de menos a parte escura,

pero boto de menos alguén que quente a miña cama.

Avanzar soa durante tanto tempo,

fai non ser capaz de rememorar cómo son o que chaman "relacións":

o que teñen de malo, o que teñen de bo...

Lembrarte como unha pantasma ó meu carón,

só me debo a facer cousas por min mesma.

E as voces dende lonxe séguenme persiguindo,

facéndome recordar conversas que nunca tiveron sido

e agora noto como me taladran ata sangar,

e deixo de escoitar.

Por ser esta a última copa elevada,

ámbolos dous debemos brindar.