Ti regresaches e contigo regresou a decadencia; pero a decadencia no termo máis literario e artístico posible. A decadencia decimonónica. Era imposible que non trouxeses contigo a esencia pesimista que te compón e te define. E que á súa vez ma exalaras a min. Por iso, cando botamos a falar nas horas roubadas semellamos dous flaneurs do XIX que observan o mundo tomando café dende unha cafetería que, axeitadamente, responde ós criterios estéticos do dezanove. E sobre do mármore branco da mesa férrea intercambiamos todo iso que vemos para concluir, unha e outra vez, que non hai nada actualmente aquí que nos faga sorrir. Que calquera tempo pasado foi mellor: incluso un tempo marcial e lonxano e alleo. Deducimos o que pasa, o por qué se dan situacións tan vergoñentas nesta sociedade demacrada, hipócrita e consumida... E sempre rematamos obtendo a mesma resposta que intercambiamos fumando e tremendo por mor do frío, fóra do local. Semella que a nicotina expande a mente, e mesturada con follas secas, máis todavía. E tras todas as horas de conversas recuperadas dinme conta de que a felicidade vital que abatía o meu corpo toda esta temporada, non era real. Que me achego máis a ti, que a min mesma. Somos flaneurs, somos outsiders, e dylans, e calamaros e rimbauds baratos. Somos nós.
Era unha vértebra, só unha vértebra máis o que facía das súas costas algo sublime, tan bello que semellaba irreal. Cando non estaba preto dela pensaba en acariciar as súas costas, infinitas, que sempre identificaba con esas autoestradas que cruzan a nada dos desertos americanos dos filmes de Wenders. Tan infinitas que non logras verlles a fin. E imaxinandoas, case logra voltar sentir a calor que desprendían. Só unha vértebra máis. Só unha vértebra máis configuraba a parte máis fermosa do seu fermoso corpo. E cando se entregaban en calquera leito frío, non podía deixar de observala: aloumiñarlle a espalda coa mirada, unha vez e outra vez; coas mans; coa lingua; cos beizos…Non sabe onde se agochan aquelas costas agora. Ignora quen as acaricia, quen as bica. Pero non pode esquecelas dende o día que lle foron dadas: apenas recorda o rostro, pero non logra esquecer aquelas costas partindo dende a porta.
Vendo a situación repetida. Como se fose eu a protagonista dunha historia que agora interpreta unha actriz que desconozo pero cuxo filme estou vendo dende a sala de butacas. A miña historia tan dolorosa como patética. E ti segues coa mesma pantomima, con ese circo ficticio dunha vida que che gustaría levar pero sabes, nunca conseguirás. Por iso finxila? Por iso arrastrar contigo présas inocentes que descoñecen a maldade que poboa o teu interior? E hai veces nas que me pregunto cómo será vivir con esa carga ás costas. Ser consciente de que calquera pode falar, en calquera momento: soltar todas as verdades que tratas de ocultar enganando. E podes durmir? Como logras durmir así? Como se durme sabendo como mintes e enganas ás persoas que te queren? E como se durme sabéndote un fracasado para o que o tempo corre máis deprésa incluso que para os demáis? E que clase de persoa é a que non aprende nada do acontecido? Será que a xente non cambia. Que o proceso de maduración tan só se da nos froitos últimamente. O dano, a dor, o peso da culpa, a vergoña, o veleno, a falsidade, o engano, o ying, o yang, o tic e o tac.
