*Expulsándoa Pola Boca*

Cando camiñaba trabábaselle o pé esquerdo. Sempre. Era doloroso. Non entendía o porqué e culpaba a aquelas botas que lle encantaban de causarlle tal defecto ó camiñar. Comentoullo á súa nai e pronto obtivo a resposta. Só tiña que fixarse na maneira na que camiñaba, díxolle. As súas pernas voltábanse tan ríxidas como as dun atleta en plena competición. Como columnas gregas sostendo un entaboamento marmóreo. Como patas dun cabalo de carreiras a piques de cruzar a meta. Semellaba marcar o asfalto en cada pisada. Era a enerxía que expulsaba, era a elegancia pero era, sobre todo, a seguridade que emanaba, dirixindo a forza cara o chan. Expulsándoa pola boca ó falar...