Dicías morrer centos de veces antes
e agora que é a última, non podo deixar de pensar
nas túas tatuaxes sobre da xa fría pel.
E de nada serven ás veces a cidade máis grande,
as roupas máis preciosas,
a voz máis fermosa...
É a incríble, eterna e insaciable insatisfacción humana
que nos empurra á autodestrucción.
A que te levou polos camiños máis escuros.
A que te fixo descender ó negro literal esta vez.
Esta última vez.
Unha voz que se apaga cando pensabamos
que a xuventude agora é imposible de abatir
por esquecernos da fraxilidade,
da importancia da soidade
e das horas, nas que con sustancias,
tratamos de esquecernos dela.
Grande, Amy.
2 comentarios:
Un talento que se echa a perder por las drogas. Una pena.
Qué palabras tan bonitas Vane, cuánta verdad...siempre nos creemos indestructibles,...queremos evadirnos de la cruda realidad, pero lo más sabio, y fuerte, aunque a veces amargo, es aprender a vivir con lo que hay, sin sueños, sin alegría, la vida a veces es así...fría... pero es lo que hay, tenemos que aprender a ser felices, a cuidarnos y a querernos con lo que hay :)
Publicar un comentario