*States of Mind*

O máis probable é que o meu impulso literario cando escribo as entradas

se deba á súa vez á literatura que consumo,

como se se tratase de algo recíproco.

E sexa quizais esto quen me fai vivir nun mundo paralelo,

aquel que se alonxa do real debidos ás cousas que non quero ver.

E a única imaxe que alcanzo a visualizar pertence á mitoloxía,

e como tal non é real; ou unha vida que imaxino que se semella demasiado 

á do último filme consultado, nada ten que ver coa miña.

Por iso é lóxico que caia na sobrevaloración dos personaxes que conforman a miña historia,

feito que me conduce irremediablemente á decepción.

E cada gramo que adelgazo me alonxa máis del,

e por cada estalido dos meus pequenos ósos

que eu sola me encargo de morder,

toco máis fortemente a terra.

Un bater contra ela que recorda á caída dun Ícaro de fráxiles ás,

como as miñas.

E cando me alonxe, me marche por ti, 

a pantalla tinguirase de negro por fin, 

xa non haberá máis desayunos sen diamantes,

Dylan deixará de soar,

e asimilarei xa que Loriga só hai un.