Que é o que debe acontecer para que alguén che comece a dar asco? Asco sí, como algo que está mal na túa nevera, como o baño dun pub un sábado pola noite, como Hitler, como todo eso que non queres que coma a túa mascota, como a puta colonia de vieja que che da arcadas cando ocupa o teu espacio vital no bus... Qué tuvo que decir ou facer esa persoa para que chegue a producir en ti esa sensación? Eu seino, pero non parte de nada físico: non neste caso. Neste caso débese á tan profunda decepción, tan grande; a todos os golpes que me producen as súas verbas, que pretenden aniquilar a miña forza, aniquilarme a min. Golpes que me arrastran tan lonxe, que me baten tan forte que me producen arcadas. Arcadas de odio, de rabia incontida que veñen a miña boca e que acabo soltando no baño. Como, como se pode estar tan baleiro? Como é posible que non existan palabras que te conmovan? Palabras que te sanen, palabras que te fagan reflexionar. Cómo pode caber tanta maldade, tanto egoísmo nun ente tan baleiro? Sei cal é o teu futuro, sei o que lle pasa á xente cuxa preocupación é a de sentirse superior ós demáis como única saída ó seu complexo de inferioridade. Sei o que che espera. Sei que o teu mundo será un cuarto gris, cadrado e pequeno. Con paredes frías contra as que te golpearás coa cabeza unha e outra vez, contra as que te abrirás as mans de tanto bater nas mesmas mentras que as bágoas non retidas escorregarán polo teu rostro abatido. Sei que te consumirás solo nesa habitación, pouco a pouco ata que o teu corpo desapareza, ata que a túa alma pida ser querida. Que reclame todo o o amor que nunca soupo dar. Consumiraste solo ata que ela tamén desapareza. E toda a mierda interior que agora te conforma, aquela que fai que actues así, será vomitada igual que eu vomitaba a rabia que ti me xenerabas. Dream is over. Non hai máis; foi a última patada, o último empuxón cara a liña que marcaba o final.
4 comentarios:
Defender la alegría como una trinchera
defenderla del escándalo y la rutina
de la miseria y los miserables
de las ausencias transitorias
y las definitivas
defender la alegría como un principio
defenderla del pasmo y las pesadillas
de los neutrales y de los neutrones
de las dulces infamias
y los graves diagnósticos
defender la alegría como una bandera
defenderla del rayo y la melancolía
de los ingenuos y de los canallas
de la retórica y los paros cardiacos
de las endemias y las academias
defender la alegía como un destino
defenderla del fuego y de los bomberos
de los suicidas y los homicidas
de las vacaciones y del agobio
de la obligación de estar alegres
defender la alegría como una certeza
defenderla del óxido y de la roña
de la famosa pátina del tiempo
del relente y del oportunismo
de los proxenetas de la risa
defender la alegría como un derecho
defenderla de dios y del invierno
de las mayúsculas y de la muerte
de los apellidos y las lástimas
del azar
y también de la alegría.
Mario Benedetti: "Defensa de la alegría"
*Defende a túa alegría de él...*
Grande Benedetti! Gracias por adicar un escrito tan bonito Sara!. O meu pola contra, o que pretende é facer reflexionar a todas aquelas persoas que naceron carentes de sentimentos, da facultade de empatía...Aquelas que precisamente por iso, arrastran mentras camiñan a xente sensible, a xente coa capacidade de querer, a xente que desexa confiar todavía nas persoas (coma ti, coma min), sen importarlles o dano que lles provocan. Xente que desenvolta a súa vida dentro deses cuartos fríos dos que non loitan por saír. Pero eu son feliz, sumamente feliz. Fun feliz dende o día que logrei saído do burato máis negro e profundo xa fai incluso anos. A miña felicidade non depende de ninguén, porque aprendín a loitar por ela eu sola; e de depender, dependerá da xente que coma vós, ma insufla cada día.
Bico grande, Sara!
Non o dubido! E encántame que así sexa!
Ademais, moita desa forza me sirveu a min de apoio cando máis o precisei. Grazas!
Bicos mil*
MUY HARDCORE!
Bicos amor
Publicar un comentario