Hai seres que logran vivir mil vidas diferentes nunha sola. Que viven as vidas que outros non desexan ou non poden vivir. E como Dylan, gustaríame ser capaz de coller unha guitarra e arrancar. E ter tan claro como el qué é o que quero facer, e unha vez conseguido, electrificarme. Electrificarme sen importarme nada nin ninguén nin o que digan. Será este calor estival prematuro que enche a miña cabeza de líricas decadentes que me impulsan hoxe a felicitalo. Líricas que falan dun abismo que vou conformando cada día que me levanto. Sexa quizais que me aterra o futuro, ou mellor: o descoñecemento do futuro. Ou sexa quizais que non teño guitarra coa que largarme. E oleadas de sentimentos tan fortes baten no meu corpo agora empuxándome a facer cousas absurdas só para sentir que o presente así é máis válido. Só para sentirme a protagonista en Like a Rolling Stone: patética, pero protagonista. E gustaríame que só isto fose suficiente para poder saber cómo configurar o camiño do abismo consolándome con coñecer que the times they are changing.
No hay comentarios:
Publicar un comentario