Erguía a ollada cara o ceo e as gotas de choiva ían empapando os meus párpados ata obligarme a pechar os ollos. Eu xa o sabía, era o medo que tiña. Que tuven dende sempre: que non me pertenza a min un estado natural de felicidade. De que cando o experimente sexa só algo transitorio. Como broma macabra que me fai desfutar de algo que sei que nunca terei. Agora tento descifrar códigos de conducta, poder achar as claves sobre cómo vivir esto que nos tocou. Preguntas metafísicas extraídas de textos compostos por xente de marcados instintos suicidas. E en parte trátase de escapar de aqueles que escapan, ós que tildamos de cobardes ou inmaduros. Trátase de evitar refuxiarse en comportamentos extraños e adoptados sábados pola noite. Trátase de compartir e esquecer cando a primeira liña de luz pola persiana inaugure un novo día.
No hay comentarios:
Publicar un comentario