*Cabalos Desbocados*

Non existe ningunha brida o suficientemente longa nin forte,

coa que poder atar os meus sentimentos.

Porque todavía non se creou e porque, fronte a eles,

o home non é quen de loitar: non se da.

Coma ás que se despregan, voan cara a ti,

buscándote de forma case desesperada.

E voltan a casa, cansas e baleiras,

pregadas sobre sí mesmas unha e outra vez.

E síntome tan triste por saber de antemán,

que algún día, de novo,

se volverán despregar baténdose sen que a razón poida mediar...

Desexo entón, cada noite, e con tódalas miñas forzas,

que o castigo de Tántalo que me supuxo o terte atopado,

remate xa por fin. Ficando de cansancio. Falecendo de agotamento.