Pero si me dice ven y vámonos, yo contigo al fin del mundo...
Todos os acordes atronadores, o fume retido no meu peito
e na miña cabeza....
Notas que me golpeaban rebotando por todo o corpo.
E evasión e as risas.
O líquido dourado que saltaba dos nosos vasos triunfais
en cada movemento compartido, en cada idea que semella ser susurrada:
era mentira, os decibelios eran moitos e nós gritabamos.
As verdades recoñecidas, as bágoas que logran unir,
os sentimentos tristemente mortos e reavivados
por cancións suicidas por só un segundo.
A calor, a contaminación,...
Un mundo interior no que afloran ideas que na súa maioría non damos coordinado...
As confesións declaradas, os cigarros regalados...
Milleiros de rostros descoñecidos
en cada abrir e pechar de ollos
e os focos que nunca se apagan de todo.
A música como a gran evasión.
Atronan todavía aquí, no meu peito.
Podemos falar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario