*Levedade*

O peso, a levedade, a escuma....

As ondas que se axitan arrastrándome,

levándome cada vez máis adentro, máis interno...

Os pasos leves que de tan cortos fan que semelle brincar

como rapariga sobre charcos en días de choiva.

Quero enterrar: a terra húmida embarra as miñas mans doídas.

Como doída está a miña alma por mor de fracturas tan fondas

que só as continuas decepcións foron capaces de orixinar.

Para despois, tras de cavar o buraco máis profundo,

elevo o meu rostro todavía compunxido cara ás raiolas de sol

que me alimentan e me nutren.

Que fan brillar os meus ollos asolagados de bágoas debido á felicidade.

Co pé, forte e decididamente, asento a terra batida,

deixando o sopor, a tristeza, a soidade, as feridas...

afundidas naquela terra de ninguén.

Afastado todo do meu recordo;

unha memoria selectiva que escolle todo o bo,

que esquece o malo.

Redirixo os meus pasos cara as persoas cuxos brazos sei extendidos,

a pesares de non os ver,

de espírito san, cuxa sangue corre sen envelenarse.

O noso mundo non é máis que o creado,

saber esquivar os inconvintes está na nosa man,

igual que forxar unha vida na cal non fracasar, non danar.