*Oda ó Arengador*

Dende o balcón da terraza do sexto piso

apoiaba delicadamente as mans cos brazos flexionados.

E pechando os ollos, imáxinabase que unha masa embrutecida

o escoitaba ferventemente mentras el intentaba narrar

historias que afundisen as súas vidas, que pudrisen os seus espíritos,

cun único afán de non sentirse inferior.

Enaltecido e mediante unha dialéctica barata, de manual, retórica fascista,

intentaba exculparse de toda a culpa que arrastraba

culpando ós demáis de estar enfermos, de ter os problemas...

Cando por dentro, a culpa pesaba como lastre

que arrastraba deixando surcos tras de sí

que delataban a ollos de todos a podredume que enchía o seu interior.

Con palabras de afiado fío, atacaba minando sentimentos e intelixencias

para conseguir as súas fins: colmar o apetito máis animal.

Aquel que carente de razón e amor,

converte a un home en pouco máis que primate a duas patas.

Observandoo, notando como cada verba me contaminaba

o cerebro como absenta en mal estado,

pensaba que se o escoitaran lograría mover masas:

crear un III Reich non fallido sen moverse da casa, eso sí.

Porque a valentía que se precisa para loitar era nel

unha facultade pouco desenrolada.

Sigue falando.

Imaxínate un pequeno fascista dende o teu balcón;

segue crendo que o teu mundo é perfecto;

que a túa vida é ideal por non saber o que é o esforzo, o traballo,

nin as recompensas ó obter méritos persoais.

Segue ocultando o que realmente eres ante á xente

disfrazado baixo roupa cara e ventre abdominado.

Segue intentando joder a vida a máis evas braun.

Utilízaas como xoguetes rotos que partir.

Abre a túa boca de dentadura ortopédica

para soltar máis mentiras.

Séguete enganando a ti mesmo.

Séguete vendo superior.

Segue pensando que o erro está nos demáis.

Todo da igual ¿no?

Nunca te sentirás vulnerable dende o teu balcón.

Ninguén pode subir ó teu balcón...

Lin que o mundo, todo o mundo, se limita ó teu balcón.