*As Ás Lixeiras*

Miles de bolboretas voaban rodeándoa ata conformar un precioso traxe. Pechaba os ollos e sentía como as súas pequenas e delicadas ás, batían acariciando a pel suave. Mentras, os raios de sol filtrábanse cara o seu iris violáceo atravesándolle descoidadamente os fráxiles párpados. "Non quero abandoar esta sensación; non quero que nada me lastime". A zozobra invadía un cerebro que se evadía; os pensamentos transportábana lonxe... Tan só a calor das raiolas que templaban os seu delicado corpo espido, facíaa ser consciente de estar todavía sobre desta terra. Por un segundo pensou voar: como se os milleiros de fermosas bolboretas a elevansen invitándoa a ascender con elas. E voaba, e sentiuno... Como pluma de á partida, planeaba ata aterrizar nun vieiro que conducía ó único país onde o amor non fai dano. Pero no mesmo momento de tocar esa terra tan preciada como descoñecida, algúen a suxeitou polo delgado nocello tirando dela cara abaixo. Voltándoa a realidade. Decatándoa da súa desnudeza.