*Primeiro de Agosto*

Un aire bastante xélido cólase pola ventá da miña casa

e mentras me acaricia a pel núa, fai que senta frío.

A destemplanza física está promovida pola destemplanza interna.

Un ano máis os recordos de estío espertan batendo o meu peito;

e os seus golpes fan que non me esqueza de que non poido esquecer.

Dormen por tempadas ocultos sen facer dano.

Están maquillados por novos acontecementos que me afastan deles,

pero é inevitable non voltar pisar os lugares que os forxaron...

Pantasmas grises que nubran o vivido

transformándoo en algo grato que, realmente, nunca existiu.

E tanto é así, que logran aflixirme cada vez que asaltan a miña cabeza,

desequilibrando o meu comportamento.

Sei que as miñas forzas, os meus guerreiros internos,

non desistirán ata acabar con eles: é algo que me enorgullece.

Pero os eidos nos que se desenvoltan as batallas son longos

e todo ese tempo desgasta a alma;

podre os sentimentos.

Comeza a ser difícil diferenciar o amar do odiar.