*Final*

Que foi o que restou? Que te esqueciches aquí sabendo que as túas verbas me podían sanar? Por que ti non?

A boneca xa estaba rota cando continuabas xogando con ela. Que te deixaches? Aquelo que me pesa todavía... A pesares de que xa non sei quen eres. A pesares de que te dilúes na miña mente; de que as palabras pronunciadas se mesturan sen poder saber cales eran as verdadeiras, en cales enganabas... Penso que hoxe nin ti siquera o sabes.

Todo foi mentira e sen embargo, algo bate no meu peito por algo que non existe, que é irreal. Só por ver o teu corpo tatuado nas miñas retinas, que se multiplica en cada cama que visito.

Todavía coñezo o teu tacto. Cada centímetro da túa pel que memoricei tradúcese nos anos luz que nos separan. O boleto non ía premiado, e é algo que todavía hoxe non me atrevo a recoñecer: que nada era o que parecía. Que o teu corpo non se corresponde co teu interior.

No, non hai final, non hai final: é verdad.