*Úsame Sin Miedo*

Ateigada en alcol un domingo pola tarde,
cos recordo de acordes de concertos que te marcan por sempre.
Sensacións tan fortes que me fan voar ata tres días despois.
Non, non podo, non dou: quero contigo.
É case desesperación, como un grito silenciado.
Algo que me queima tanto, tan por dentro,
é só unha puta obsesión...
Quero facer cousas contigo,
quero quererte sobre todas as cousas.
É dor, é recordo, son fluídos.
Eres ti e os teus beizos que non dou esquecido.
Árdeme a pel e dende sempre, dende aquela
-que é dende cando comezo a contar a miña vida-,
odio os estíos e os recordos que me traen:
os focos, o verde de fumar, os bailes arrítmicos, a cerveza,
a tabla, os olores...

Só ti me podes me podes dicir cando esto se vai acabar,
só ti me podes facer feliz,
só ti podes facer que me esqueza de recordar,
só ti podes deixar que me apague dunha vez.

Rebaixarme, pisarme, odiarme,
sentirme así nos extremos.
Úsame para sentirme viva,
úsame para que te odie,
úsame para seguir odiándote cando estea lonxe.

E cando estea cerca.