*La noche del cazador*

 Ben, hoxe, enfadada co mundo (sobre todo con esta mierda de pueblo) vou facer deste blog un portal de reivindicacións polo que escribirei o que me saia (independentemente de levarme a alguén por diante). Quizais non o debería facer,así mo recomendaría o meu libro de yoga psíquico pero a verdade, é que me importa unha merda todo xa. Nunca fun partidaria de perfiles en internet e estas movidas para que o resto de xente vexa "como molo" porque me parece do máis patético que pode existir. Só o fixen unha vez e tiña un fin; fin que cando alcancei nunca máis volvín mirar tal perfil. Neste blog o que tento é que me axudedes a reflexionar, sobre as cousas que colgo. Certo é que nos temos que molestar en pensar e redactar, pero penso que é un exercicio moi positivo. Certo é tamén que se colgase fotos en plan guarra, en picado para que se visen as tetas desbordando o escote, citado blog tería máis visitas (ata incluso colaboracións). Só hai un problema: a clase de tipa (e tipo) que fai eso é a clase de persoa que detesto, da que sempre me alonxei e a que nunca emularei. Por iso prefiro menos visitas e cero comentarios pero facer algo sensato, algo de interese...Pensa: o mundo está cheo de banalidades. Semella que nós non podemos loitar contra elas, sí que podemos. Pensa: e se vexo unha película que me conmova, ¿non podo chorar?, ¿e unha canción que me traiga tal recordo?, ¿e ver como en American Beauty, a bolsa de plástico bailando co vento? Realmente a maioría das cousas que nos rodean son preciosas; o problema é que aí fora hai un montón de idiotas que as desvirtúan facendo que semellen vulgares, feas, desagradables, carentes de calquera connotación positiva...Se ves patinar a un neno e fai cousas guapas coa tabla, pero baixa dela e é un gilipollas, quédate cos trucos. Se ves unha actuación fermosa, ata conmovedora pero o actor é un gilipollas, quédate coa performance. Todo funciona así. ¿De que serve tatuarte, reflexionar sobre o que te marcará de por vida, se finalmente non logras alcanzar o que a túa pel demanda? Ë duro. Realmente, para disfrutar do que nos rodea, debemos de abstraernos moito precisamente do que nos rodea, logrando así quedarnos co que vale a pena.  O peor de todo isto é que, e estaredes de acordo, que a teoría case todos a sabemos (sobre todo tras horas de psicoloxía) pero a complicación está á hora de aplicala. É como querer; algo tan bonito a priori que te pode conducir a un inferno,e que ademais ten a capacidade de arrastrate máis e máis ata verte "agua" (que diría Ferreiro), ata verte fondo. Amor que chega a ser autodestructivo porque semella gustarnos refuxiarnos na dor, cando moitos non compreneden que en realidade non nos gusta, simplemente é que non conseguimos saír de tal dor. Todo isto da pé a plantexarnos dúbidas existenciales que nos levan ás reunións metafísicas, que nos levan a fumar verdes herbas, que nos levan a rirnos xuntos, que nos levan a grandes ratos de abstracción mental carentes de verbas, que nos levan a despertar de novo.

Dinche "Debes cerrar esa porta xa!", e ti sentada, facéndote cada vez máis pequena, reprimindo a ganas de chorar por non ter un pañuelo a man, autocuestiónaste : "¿Pero como cerrala se por moitos saltos que dea, non son capaz nin a alcanzar a cerradura?".