*No tengo nada que ofrecer; excepto sangre, sudor y lágrimas*

Levo tempo dándolle voltas á idea dunha nova entrada, 

posto que esta últimas non é que fosen precisamente destacadas...

Pero non hai....onte lin a prensa e tiven un momento de inspiración que deixei pasar.

Será porque se foi a musa, o principio xerador de tormentos que me fai vomitalos, todos eles, en forma de verbas.

Por renagar a pertencer ó teu harén, xa non teño nada que contar;

baleira como estou de léxico metafórico que me faga revivir acedos momentos.

E non deixa de resultar sumamente tráxico, algo que apena polo tanto,

que deba sufrir para poder escribir;

rememorarte para ser capaz de remover as miñas xeadas entrañas.

E se no fondo, o que importa, é que se non escribo significa que estou ben,

que  a paz se fai dona do meu corpo e en parte da miña mente.

Como aquel creador colérico, así é o meu carácter 

polo que as reaccións moméntaneas de fervente exaltación de autodefensa, 

á vez que xeradoras de ofensa allea,

para nada importan porque se pasan cando tal exaltación desaparece.

O que queda é o fondo.

Pero así é como ten que ser.