*MeIK a NoIS*

SSSSSShhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!

Mírame. Non te quero. Non nos queremos.

Ninguén quere a ninguén.

Voume deixar levar agora por un narcisismo tan forte que ninguén será quen de parar.

Serei como un mod autoalabándose en pleno éxtase azul

mentres a túa voz resoa na miña cabeza 

con tal distorsión que xa non a saberei recoñecer.

Un día vinme, fóra de min, como me ves ti,

e gusteime,

igual que gusto a un exército de boas persoas

que gustan de falar comigo, de estar comigo.

De sentirme repudiada, só ti me empuxas.

Gustoume dende a tinta da pel ata as delgadas muñecas,

que se movían de forma aleatoria ó ritmo dunha música que antano escoitaba contigo

mentras os dedos estáticos se afanaban en soster un cigarro

do que cada calada que fumaba, me facía voar máis alto.

E vinme, e gusteime.

E dende ese día non te entendo.

Será unha seña de que xa se apagou,

e só chamadas gratuitas e secretas invitacións rexeitadas

son as que me fan comprobalo.

Creo que xa está, esta vez xa non vexo sangue.

Cerrou a ferida por fin e nada a consegue reabrir.

Vinme, e gustoume o que vin.