*Marzo*

O teu desembarco na oriunda illa dun fero mar:

ti pensando que estabas solo e eu preguntándome

se non serías capaz de escoitar os latexos do meu enfermo corazón

que brincando no peito, estaba a piques de delatarme.

As bágoas esbarando polo rostro cuberto de

partículas de areas apegadas debido á súor.

As mans tremían igual ca follas de outono:

comezo a relatar...

Unha oda á encarnizada loita interna.

A abundancia de cine bélico últimamente consumido

faime ver que todo os problemas que nos aflixen non son reais.

E botar de menos ser unha persoa que olle o mundo

cos pés sobre da terra, porque eu son incapaz.

Soterrada no meu leito escoito voces de discusións de amor-odio

eternamente repetidas, e plaños.

E non boto de menos a parte escura,

pero boto de menos alguén que quente a miña cama.

Avanzar soa durante tanto tempo,

fai non ser capaz de rememorar cómo son o que chaman "relacións":

o que teñen de malo, o que teñen de bo...

Lembrarte como unha pantasma ó meu carón,

só me debo a facer cousas por min mesma.

E as voces dende lonxe séguenme persiguindo,

facéndome recordar conversas que nunca tiveron sido

e agora noto como me taladran ata sangar,

e deixo de escoitar.

Por ser esta a última copa elevada,

ámbolos dous debemos brindar.