"El amor existe" rezaba un escrito de rotulador barato na porta do baño máis sucio de toda a cidade que visitei rememorando encontros furtivos contigo que nunca se lograran producir. Tentando manter o equilibrio, os ollos pechábanseme e sentín sen sentir unha bágoa escorregar pola meixela. Estaba fría. A min, o escrito sonábame a petición.
Todo o que pensaba que se podía producir
nunca se vai chegar a dar.
Xa non podo esperar nada, nin máis tempo.
As miñas verbas, que eran gritos silenciados
chillando dende aquí, non eran máis que o reflexo
dunha inquietude que pesaba por dentro
e que ti nunca quixeches escoitar.
É tarde xa: todo o tempo pasado non serviu de nada.
Agora, sana, penso que foron anos desperdiciados.
Non era eu a que quería ensinar
pero todo o que puiden facer xa o abandonei, xa pasou...
Cambios, cambios a mellor que parten dunha espera absurda...
E foi tan tonto desexar que se produxesen
a sabendas de que nunca se ían dar...
Só, retomo o camiño sola, xa non preciso de compaña
e é algo que non alcanzas de entender:
que a túa presenza non me fai ben.
A soidade é un estado mental:
algo que nunca desexaches solventar,
sen axudar, nunca...
Non hai espacio para a espera xa: toca recoller
e prometer que o "xamáis" se cumplirá.
No hay comentarios:
Publicar un comentario