*Vanesa leva unha soa ese*

Definitivamente quizais.

Non son a persoa perfecta:

non serei nunca unha persoa tranquila,

nunca me conformarei co suficiente,

nunca aprenderei a cociñar,

nunca conseguirei falar menos do que o fago,

non serei nunca unha boa parella probablemente

pois é imposible que non me enfade cando alguén

fai cousas que eu non faría.

Nunca darei mentido aínda que ás veces me perxudique,

nunca darei mermado o meu orgullo,

e xunto a el o amor propio

que de tan desgastado, se fixo tres veces máis forte.

Non darei nunca reprimido a miña impulsividade

á que inconscientemente recorro e nunca me axuda.

Nunca comerei comida sana

e probablemente tampouco deixe de fumar.

Tampouco aprenderei a calar

cada vez que escoite tonterías.

Nunca lograrei aferrarme á hipocresía...

Pero terei que recoñecer que teño un talón de Aquiles,

non queda máis que volver e volver bater...

Igual son eu a que describe a canción:

"forte e débil á vez", así é como me vexo.

Recoñezoo en voz alta, pero non serve de precedente para ninguén máis:

fuches ti o boleto afortunado na feira ambulante

que pasou fai xa case tres anos,

e igual que droga non logo descolgarme,

hai algo que me ata, que nos ata

e vai máis aló do físico,

porque sen haber nada máis aló do físico segue existindo algo...

Penso que o feito de que haxa sen haber debe ser algo extraordinario...

algo extrano como o que me deixa seguir avanzando,

depender sen depender, 

querer e odiar á vez...

Que coño era a bipolaridade?¿?

Describiala mal, perdeu o significado 

porque eu sego a miña línea vital,

e marcharei e voltarei, e seguirás aí.

Por saber sempre onde encontrarte (igual que casa)

a pesares de non necesitarte,

de non precisar falar,

do dano que se esquece cando apareces,

de templar con éxito a miña cabeza cada vez que descansa sobre a fría almofada...

Son eu así...afirmar para despois negar,

tambalear eu soa neste eido da miña vida 

que debo recoñercer, pouco abarca,

pero que me enche por intensa.

A quen me espere debe aceptalo,

escoitar verbas adicadas a quen non as merece, 

un oco na miña mente que non se logra encher con nada,

o latir do meu corpo que clama por ti, sempre.

Todo é certo a pesares da doenza de recoñecelo.

O meu nome leva unha soa ese.