*Happiness*

Estou en cama e estou escoitando chover.

Cada bater dalgunha gota de fría choiva

me alonxa máis de calquera realidade que non me plaza.

Hoxe saín moitas veces á rúa e nunca choveu canda ós meus pasos:

foi como se ata o ceo non quixese que nin a auga fría me perxudicase.

Esta é a miña lectura,

pasar ó lado positivo da vida pero...

¿canto tempo facía que non o vía así?

¿Canto esperar para poder vivilo?

Se a vida é unha montaña rusa, creo que estou na cima

porque sería o lugar que máis me gustaría percorrer 

en caso de que algún día subise a unha.

A mente, igual que o corpo dun guerreiro,

só cando está forte pode loitar

e permitirse ver o que a rodea

dende unha óptica pura, limpa, doce...

Nin as malas caras, nin saúdos rexeitados,

nin envexas repulsivas, nin traballos a destempo...

Estou ben e son quen de afrontalos

cun sorriso na face e poder desfrutar

do camarero guapo na rúa,

dos leotardos granates,

do raro boneco que coroa o meu paraugas infantil,

da música que acompasa o meu camiñar

polas pedras molladas e do café diario compartido.

Así ata unha longa lista de sucesos cotiás

que son os que realmente alimentan o noso espírito.

Presinto un gran ano, raro, sí

pero estou acostumada a lidiar con reveses e imprevistos.

Descansar a cabeza sobre algo sólido 

pero á vez sentir calor (a túa), 

é a mellor das experiencias. Igual que crecer.

Pero son consciente de que o gran ano,

que espero me espere,

só poderá ser así gracias a todos aqueles que me rodean

(ou me rodeades)

por iso estaría incompleto de non selo 

para todos eles tamén.

Todo o mellor, camaradas.