*(In)Comunicación*

¿Podes entenderme?

¿Por qué ninguén me avisou?

Só preciso releer os escritos malos para saber cando son feliz

porque só cando non o son, poden chegar a ser bos.

E últimamente eran demasiado malos.

Non me corresponde a min a felicidade que se poida obter nun leito, 

só porque preciso que se manteña fóra del tamén.

A pregunta retórica que inicia este oco discurso

fai referencia á comunicación (ou incomunicación),

o único estamento que se falla

arrastra como alud todo ó seu paso

e nada do que poidamos facer cos nosos corpos vai a ter sentido.

Se non podo coñecer, se non podo falar nin expresar...

a miña imaxinación ocuparase

de facer todos eses esforzos por min

inventando falacias que me axuden a alonxarme

todo o que poida dunha realidade que non quero ver.

Pensei que era capaz, decían que o tempo o curaba todo,

pero unha vez máis o cálido roce e os bicos roubados,

fan reavivar sentimentos que nunca foron reais;

historias coas que me cegaba crendo que eran verdadeiras

e nunca existiu nada máis lonxe da realidade...

porque non había nada.

Busco sobre ti informacións absurdas en rincóns inhóspitos , 

véndome por calquera nova que desperte das miñas entrañas

un insulto hacia ti, removo a miña danada memoria 

buscando calquera palabra por ti pronunciada

que me fixese dano para dormirme con ese ácedo recordo

e recordarte así cando me desperte.

Procuro odiarte autolesionando o meu xa de por

si débil peito, que é o lugar onde te refuxias sen consentimento. 

¿Que fixemos mal?¿Cal é a mala reacción

que xorde  das nosas químicas caducadas en calquera encontro sobrio?

¿Por que o puto destino non permite que 

camiñemos en paralelo facendo o camiño

cada vez máis sinuoso?

Recordo que un día comentei que nunca podía sair ben

posto que eramos dous titáns nunha loita encarnizada

da cal agora, considerei retirarme.